هه هه هه ...
امروز عجب روزی بود.کلی به خودم خندیدم!
صبح که میخواستم برم کلاس خواهرم گفت چتر ببر ٬ گفتم نه بابا این هوا و این هواشناسی همیشه آدم رو می ذاره سر کار.خلاصه از اون اصرار از من انکار ٬ بالاخره چتر بردم.اول بارون بود بعد برف شد.حالا از قیافه ی من فقط ۲ تا چشم مونده بود.کلاه و شال گردن و دستکش و چتر و یه سری بار و بندیل تو دستم و یه کوله به پشتم...
بعد از کلاس رفتم باشگاه.آخه بگو بقیه روزها رو ازت گرفتن ! (( بین خودمون باشه که من عاشق راه رفتن و قدم زدن تو برف و بارونم .))وقتی رسیدم ٬ چترم به زور بسته شد.توجهی نکردم.بعد که کارم تموم شد و اومدم بیرون ٬ بازش کردم دیدم اوه ...شکسته...چه شکلی شده بود مثل ناقص الخلقه ها.می خواستم نگیرم روی سرم اما وقتی فکر سرما خوردن و بدن درد و آمپول اومد به ذهنم گفتم ولش کن ٬ فوقش بهم می خندن ! کاچی به ز هیچی...
سوار ماشین شدم. پولم رو که دادم و خواستم بقیه اش رو بذارم تو کیفم یه هو گره خوردم چتر از دستم افتاد و نزدیک بود بره تو جوب و منو راحت کنه...بند آستین پالتوم که سال به ۱۲ ماه باز نمیشه ٬باز شد و نزدیک بود بیفته و گلی شه...خلاصه کلی تقلا کردم تا تونستم خودم رو نجات بدم...همه نگاهم می کردن و تو دلشون می خندیدن و می گفتن چه پسر دست و پا چلفتی...
۲ ٬ ۳ بار خواستم بندازمش تو سطل آشغال اما بارون...سعی کردم خودم رو بی تفاوت نشون بدم و به قول پدر بزرگم : زندگی رو برای خودت بکن نه برای دیگران.
ولی خودم به خودم و به ریخت و قیافه ام کلی خندیدم و چتر فکستنی رو جلو صورتم گرفتم که کسی نبینه من دارم می خندم چون اون وقت میگفتن علاوه بر دست و پا چلفتی بودن ٬ بالا خونه اش رو هم اجاره داده...
اینم آه ... !!!!!!!!!!!!!!!
ولی همچین پشیمون هم نیستم گفتم که من عاشق بارون و عاشق دیدن عکس العمل های مردم از بارش برف و بارون هستم...هم فال بود هم تماشا...
مثل هر روز :
بارون اومد ٬ ترکها هم رفت.
حالا بیا نمک بچش از ته نشین اشک
چیزی نمانده تا نفس آخرین اشک
یعنی چنین تهی نشده ست،آستین اشک
دیدی که یادگار تو هم ته کشیده است
دیگر نیامدی که بزاید جنین اشک
دیروز سوخت گونه ام از جای قطره ها
حالا بیا نمک بچش از ته نشین اشک
بشنو صدای هق هق غم را که می زند
در سمفونی ساده شور آفرین اشک
هی سنگ می زنند به قلبم که بشکند
این واژه های کولی من در کمین اشک
قل میخورند بی تو همه حرفهای من
در صحن پاک و ملتهب و مرمرین اشک
دیگر تویی تمیزترین تکه دلم
از بس که آب می کشمت بت طنین اشک
چشمم دوباره تر شد،این سوز واژه باز
انداختم ز عرش غزل بر زمین...
مهتاب
تو دخترک عاشق ماه را به چه بهایی به ماهتاب فروختی؟ آغوشش عطر دیگری می داد یا لبهایش میزبان خوبی برای بوسه هایت بود؟
خیابانهای این شهر شمالی شاهدند که من جز بر ماه عاشق هیچ ستاره ای نبودم، دلبسته ی هیچ آفتاب و مهتابی نبودم.
آن روز که می نوشتم: «مهتاب همرنگ دانه های اشک من می شود» حتی به خواب هم نمی دیدم که در همان روزها و یا پیش از آن ماهتابی را به آغوشت میهمان کرده باشی.
مردان سرزمینم را دیگر نشانی از مردانگی نیست. شهد وصال روسپیان گوارایشان باد و بوسه ی چرکینشان مستدام!!!!!!@!
امشب شب مهتابه ...
دندان «عقل» را می کشند و به دور می اندازند، حتی اگر ریشه اش به بیراهه رفته باشد، دندان «طمع» هم نزدیکهای پایان عمر اگر بختمان یار باشد خود به خود می افتد ...
ولی چرا هیچ طبیبی در این دیار نیست که دندان «عشق» مرا بکشد؟
بعدالتحریر: درد بی تابم کرده، خونریزی دندان عقلی که کشیده ام و هزارکیلو!! بستنی که خورده ام چشمانم را نیمه باز نگاه می دارد، می خواستم بخوانم که:
امشب شب مهتابه حبیبم رو میخوام
حبیبم اگـــر خـــوابه طبیبم رو میخوام
که گفتم شاید واژه ی «طبیب» سوء تفاهمی پیش آورد. ولی ... پسر جان! طبیبِ روح می خواهم نه طبیبِ جسم که مرا با هیچ سَری، سِـرّی نیست. خود سانسوری را دوست ندارم. پس آسوده خاطر می نویسم که تو می دانی معنای کلمه به کلمه ی کلامم را.
راستی! گفتم طبیب!! ... خدایا!! عشق نوجوانان و جوانان و میانسالگان مرا بس نبود که این پیرمرد مهربان شصت و چند ساله را شیخ صنعانِ من کردی؟؟؟ به بار کدامین آزمونت باید کمر راست کنم؟
دور از ادبه ولی حقیقته...
ابتدا به ساکن از تمام کسانیکه این متن را می خوانند پوزش می خواهم . عذر تقصیر. چه کنم که حقیقت است و حقیقت همیشه تلخ است.من بی تقصیرم و چون این حقیقت خیلی مرا می آزارد می خواهم در موردش بنویسم و نقلش کنم...باز هم عذر می خواهم.
زمستان یکی از فصلهای بسیار زیبای پروردگار است.فصل سرما و سپیدی ٬ فصل برهنگی درختان و لرزش کبوتران.
اما متاسفانه اگر بخواهی در این فصل زیبا قدم بزنی ٬ اصلا نباید سر به زیر باشی و زمین را نگاه کنی !
چرا که هر چند قدمی را که برمی داری ( باز هم مرا ببخشید ) آب دهان آدمی بی فرهنگ را خواهی دید. زن و مرد ٬ پیر و جوان اگر آب دهانشان آنها را ناراحت کند به زمین خواهند افکندش.
البته فقط چند سالی است که وضع غیر قابل تحمل شده و شاید به خاطر هجوم آدمهایی با فرهنگهای متفاوت از شهرهای مختلف به ابر شهری چون تهران باشد.
اما هرچه هست زشت و زننده است.
چرا آنان حقوق دیگران را رعایت نمی کنند؟ شاید می پندارند که در حریم خصوصی منزلشان قدم بر می دارند و آیا به راستی اگر آنها حیاطی داشته باشند چنین کاری را آنجا هم انجام می دهند؟؟؟
مثل هر روز :
به هرکی هرچی دادن از تو گهواره دادن
